Informatiebord St.-Severuskerk
Franken en vroege Christenen in Boppard
De indrukwekkende vestingsmuren van een laat-Romeins fort bepalen het beeld van de dorpskern van Boppard. In 406 na Christus hadden de Romeinse bezettingstroepen het fort verlaten. De nederzetting vervulde voortaan alleen een civiel doeleinde.
Foto 1 Uit verrassende veel laat-Romeinse forten zijn sporen van christelijke gemeentes bewaard gebleven. De vroegchristelijke kerken bevonden zich binnen de vestingmuren. Ze vervulden een deels militaire, deels godsdienstige functie voor de bewoners van het fort.
Foto 2 Bij archeologische opgravingen in de kerk St. Severus in Boppard werden de fundamenten van een Romeins fort, van thermen en van een vroegchristelijke kerk blootgelegd. De burgerbevolking nam na de aftocht van de militaire eenheden het terrein in gebruik en veranderde het voor hun eigen doeleinden.
Foto 3 Tijdens de tweede helft van de 5e eeuw ontstond een vroegchristelijke kerk, die pas in de 8e eeuw door nieuwbouw werd vervangen. Op handige wijze werden een Romeins militair badhuis en de fortmuren verbouwd tot een vroegchristelijke basiliek met koor en langschip (rood).
Foto 4 Vanuit het licht verhoogde koor leidde een omrande gang, ook ambo geheten, naar het schip. De ambo eindigde op een ronde uitbreiding in de vorm van een kansel. De kansel was niet alleen bedoeld voor de verkondiging, maar ook voor het voorstellen van nieuw gedoopten aan de gemeente.
Foto 5 In een kleinere ruimte in het westelijke deel van de kerk bevond zich een doopbekken.
Foto 6 Boven het doopbekken stond een soort baldakijn. Deze vroegchristelijke basiliek duidt op een vroegmiddeleeuwse nederzetting van enig belang.
Foto 7 In de 6e eeuw begroeven de bewoners van Boppard hun doden ten zuiden van het fort. Daarbij werden ook de kleding en persoonlijke bezittingen in gemetselde of met stenen afgedekte grafkuilen begraven. De graven zijn zo geplaatst, dat de doden met het hoofd richting het westen liggen en hun denkbeeldige kijkrichting naar het oosten met de opgaande zon wijst. Op de grafstenen zijn namen van de overledenen bewaard gebleven. En van de best bewaarde grafstenen is die van Besontio en zijn nicht Justiciola. Deze bevindt zich in de westelijk wand in de kerk St. Severus.
Foto 8 Een ander opgegraven graf bevatte een rijke en waarschijnlijk bevoorrechte vrouw. De overledene lag op een haag van buxusbladen, een duidelijk teken voor een christelijk gebruik. Ook tegenwoordig worden nog gewijde buxustakken gebruikt. Behalve de zilveren sieraden van de vrouw is vooral ook een om de heup geslingerde ketting met bronzen sleutels opvallend. Dergelijke amuletsleutels kent de katholieke kerk in latere eeuwen als “Petrussleutel”.
Foto 9 In een ander, zeker ook zeer rijk gedecoreerd graf, dat helaas al in de oudheid geroofd is, werd een gouden ring gevonden. De ring met christelijke symbolen, kruis en langbenige vogel met een vis in de snavel is een belangrijke aanwijzing voor het bestaan van de vroegchristelijke gemeenschap.
